Οι καλοκαιρινές νύχτες ήταν μαρτύριο. Δεν ήταν μόνο ο καύσωνας αλλά κυρίως ότι οι νύχτες ήταν σύντομες. Για τους πολεμιστές, που μάχονταν μόνο νύχτα, αυτό σήμαινε λιγότερος χρόνος για μάχη και περισσότερος χρόνος απραξίας την υπόλοιπη μέρα.
Σαν τους έβλεπες μαζεμένους γύρω από τις φωτιές τους να κάθονται για ώρες σιωπηλοί, ασάλευτοι και ανέκφραστοι εύκολα θα πίστευες ότι κοιμούνται. Όσοι κατά τύχη τους βρήκαν το έσκασαν τρομαγμένοι από αυτό το θέαμα αλλά υπήρχαν και ελάχιστοι άλλοι που έμειναν και τάχθηκαν στην μελέτη και κατανόηση τους. Αυτούς δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς και φήμες γρήγορα διαδόθηκαν ότι έγιναν και αυτοί πολεμιστές σιωπηλοί, ασάλευτοι και ανέκφραστοι, κάθε βράδυ να κάθονται γύρω από τις φωτιές τους πολεμώντας και όταν χάραζε η μέρα, άεργοι και αυτοί, χάνονταν στην απραξία.
Ο αντίπαλος ήταν παντοδύναμος και οι υποστηρικτές του πολλοί. Στρατιές ζούσαν μέσα σε μια ψευδαίσθηση που σαν πέπλο έπεφτε μπροστά στα μάτια τους και τους έκρυβε την αλήθεια. Οι Στρατηγοί του εχθρού, άριστοι γνώστες της τέχνης του πολέμου και της μεταχείρισης αυτού του δυναμικού, κατέστρωναν σχέδια για να εξαλείψουν τους πολεμιστές και ανενόχλητοι να συνεχίσουν να τους καταδυναστεύουν.
Ο πόλεμος αυτός ήταν παράξενος γιατί οι πολεμιστές αν και μάχονταν ενάντια στους ανθρώπους το έκαναν για να τους λυτρώσουν από τους δυνάστες Στρατηγούς. Πολεμούσαν για να τους συμφιλιώσουν με την αλήθεια, για να τους κάνουν να γνωρίσουν την θέση τους στον κόσμο και στο σύμπαν. Ένας άνισος αριθμητικά αγώνας ενάντια σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις αιώνων και ενάντια στην ίδια την φύση τους. Μία μάχη που αν ποτέ έφερνε την λύτρωση αυτή θα περιείχε και μία μεγάλη δόση απογοήτευσης. Τον απόλυτο έλεγχο των Στρατηγών πάνω στις μάζες αυτές τον συντηρούσαν προσεκτικά κατασκευασμένα παραμύθια, ψέμματα και κίβδηλα διλήμματα σχεδιασμένα να δίνουν μία ψευδαίσθηση επιλογών που ποτέ οι ίδιοι δεν όρισαν. Την ίδια στιγμή που ένιωθαν ελεύθεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτή η "ελευθερία" τους έχει ουσιαστικά επιβληθεί και το λεπτό που κάποιοι από αυτούς να δυσφορούσαν για την κατάσταση τους αυτομάτως τους τόνωναν τον εγωισμό με ψευτορητορίες και γερές δόσεις ζαμανφουτισμού και αδιαφορίας.
Οι πολεμιστές ήθελαν τους ανθρώπους σοφούς, αυτοδιάθετους, δημιουργικούς και σε αρμονία με το περιβάλλον τους. Γι αυτό μάχονταν, γι αυτό ανέχονταν τα ψεύδη και τις ύβρεις των Στρατηγών εναντίων τους και για αυτό δέχονταν να πληρώσουν με το μεγαλύτερο αντίτιμο, δίχως να βαρυθυμούν, τον θάνατο.
Ο θάνατος για τους πολεμιστές είναι διαφορετικός Όταν ένας πολεμιστής πεθαίνει παύει να υπάρχει σε οποιαδήποτε μορφή και περνά στην λήθη. Τίποτα δεν τον συνδέει με τον κόσμο και τίποτα δεν αφήνει πίσω του γιατί αυτό που αντιπροσωπεύει είναι μία ιδέα. Αυτό ήταν το κύριο όπλο των Πολεμιστών για να τους ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους, η υπέρτατη θυσία και η απόδειξη της αγάπης χωρίς όρια και οφέλη.
Ο θάνατος για τους ανθρώπους αν και αποτελεί το τέλος της αυτοσυνείδησις, του επιτρέπεται εξ'ορισμού υπό μία μορφή να "διαιωνισθεί" και να μπολιάσει τους επόμενους, μέσω των απογόνων του και του έργου του. Την αλήθεια αυτή την είχαν κρύψει καλά οι Στρατηγοί, τους είχαν πείσει να φέρονται και να άγονται σαν να ζουν αιώνια.
Τα υψώματα σε αυτό το πεδίο της μάχης είχαν περίεργα ονόματα όπως "Αυτοσεβασμός", "Ειλικρίνεια", "Αγάπη", "Αλήθεια" και "Δικαιοσύνη", τους γκρεμούς και τα φαράγγια τα είχαν ονομάσει "Ιδιωτεία", "Εγωκεντρισμός", "Ψέμα" και "Αδικία". Οι δρόμοι που οδηγούσαν από τα μεν στα δε ήταν δύο, της "Αρετής" και της "Κακίας". Σε αυτούς τους δρόμους λάμβανε χώρα, κάθε βράδυ, η μάχη ανάμεσα στους πολεμιστές και τους Στρατηγούς. Θα περίμενε κανείς να δει τα χέρια τους οπλισμένα,με παντοδύναμες και περίπλοκες μηχανές έτοιμες να σπείρουν αμείλικτα τον θάνατο από μακρυά μα κανείς δεν κράταγε όπλα ούτε είχε πληγές και αίμα δεν έρεε σε αυτό το πεδίο της μάχης.
Αυτός ο πόλεμος κρατεί για αιώνες και αν ποτέ τύχει και συναντήσεις έναν από αυτούς τους πολεμιστές μην τρομάξεις και μην τρέξεις μακρυά. Σίμωσε κοντά στην φωτιά του, κάθισε μαζί του - ακόμα και εχθροί που είσαστε θα σε καλοδεχθεί - κοίτα τον βαθιά στα μάτια με ειλικρίνεια και ρώτησε τον την πορεία του και πώς έφτασε μέχρι εδώ. Θα δοκιμάσεις μια έκπληξη σαν σου πει πως ξεκίνησε ως άνθρωπος που κατάφερε να τραβήξει το πέπλο μπροστά από τα μάτια του ερχόμενος αντιμέτωπος με την αλήθεια. Ένας και μοναδικός δρόμος άνοιξε μπροστά του, να θυσιαστεί για να σώσει τους υπόλοιπους. Βλέπεις, για μια ιδέα, ένα ιδανικό και μια αλήθεια η θυσία είναι.....αυτονόητη.
Ο πόλεμος αυτός ήταν παράξενος γιατί οι πολεμιστές αν και μάχονταν ενάντια στους ανθρώπους το έκαναν για να τους λυτρώσουν από τους δυνάστες Στρατηγούς. Πολεμούσαν για να τους συμφιλιώσουν με την αλήθεια, για να τους κάνουν να γνωρίσουν την θέση τους στον κόσμο και στο σύμπαν. Ένας άνισος αριθμητικά αγώνας ενάντια σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις αιώνων και ενάντια στην ίδια την φύση τους. Μία μάχη που αν ποτέ έφερνε την λύτρωση αυτή θα περιείχε και μία μεγάλη δόση απογοήτευσης. Τον απόλυτο έλεγχο των Στρατηγών πάνω στις μάζες αυτές τον συντηρούσαν προσεκτικά κατασκευασμένα παραμύθια, ψέμματα και κίβδηλα διλήμματα σχεδιασμένα να δίνουν μία ψευδαίσθηση επιλογών που ποτέ οι ίδιοι δεν όρισαν. Την ίδια στιγμή που ένιωθαν ελεύθεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτή η "ελευθερία" τους έχει ουσιαστικά επιβληθεί και το λεπτό που κάποιοι από αυτούς να δυσφορούσαν για την κατάσταση τους αυτομάτως τους τόνωναν τον εγωισμό με ψευτορητορίες και γερές δόσεις ζαμανφουτισμού και αδιαφορίας.
Οι πολεμιστές ήθελαν τους ανθρώπους σοφούς, αυτοδιάθετους, δημιουργικούς και σε αρμονία με το περιβάλλον τους. Γι αυτό μάχονταν, γι αυτό ανέχονταν τα ψεύδη και τις ύβρεις των Στρατηγών εναντίων τους και για αυτό δέχονταν να πληρώσουν με το μεγαλύτερο αντίτιμο, δίχως να βαρυθυμούν, τον θάνατο.
Ο θάνατος για τους πολεμιστές είναι διαφορετικός Όταν ένας πολεμιστής πεθαίνει παύει να υπάρχει σε οποιαδήποτε μορφή και περνά στην λήθη. Τίποτα δεν τον συνδέει με τον κόσμο και τίποτα δεν αφήνει πίσω του γιατί αυτό που αντιπροσωπεύει είναι μία ιδέα. Αυτό ήταν το κύριο όπλο των Πολεμιστών για να τους ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους, η υπέρτατη θυσία και η απόδειξη της αγάπης χωρίς όρια και οφέλη.
Ο θάνατος για τους ανθρώπους αν και αποτελεί το τέλος της αυτοσυνείδησις, του επιτρέπεται εξ'ορισμού υπό μία μορφή να "διαιωνισθεί" και να μπολιάσει τους επόμενους, μέσω των απογόνων του και του έργου του. Την αλήθεια αυτή την είχαν κρύψει καλά οι Στρατηγοί, τους είχαν πείσει να φέρονται και να άγονται σαν να ζουν αιώνια.
Τα υψώματα σε αυτό το πεδίο της μάχης είχαν περίεργα ονόματα όπως "Αυτοσεβασμός", "Ειλικρίνεια", "Αγάπη", "Αλήθεια" και "Δικαιοσύνη", τους γκρεμούς και τα φαράγγια τα είχαν ονομάσει "Ιδιωτεία", "Εγωκεντρισμός", "Ψέμα" και "Αδικία". Οι δρόμοι που οδηγούσαν από τα μεν στα δε ήταν δύο, της "Αρετής" και της "Κακίας". Σε αυτούς τους δρόμους λάμβανε χώρα, κάθε βράδυ, η μάχη ανάμεσα στους πολεμιστές και τους Στρατηγούς. Θα περίμενε κανείς να δει τα χέρια τους οπλισμένα,με παντοδύναμες και περίπλοκες μηχανές έτοιμες να σπείρουν αμείλικτα τον θάνατο από μακρυά μα κανείς δεν κράταγε όπλα ούτε είχε πληγές και αίμα δεν έρεε σε αυτό το πεδίο της μάχης.
Αυτός ο πόλεμος κρατεί για αιώνες και αν ποτέ τύχει και συναντήσεις έναν από αυτούς τους πολεμιστές μην τρομάξεις και μην τρέξεις μακρυά. Σίμωσε κοντά στην φωτιά του, κάθισε μαζί του - ακόμα και εχθροί που είσαστε θα σε καλοδεχθεί - κοίτα τον βαθιά στα μάτια με ειλικρίνεια και ρώτησε τον την πορεία του και πώς έφτασε μέχρι εδώ. Θα δοκιμάσεις μια έκπληξη σαν σου πει πως ξεκίνησε ως άνθρωπος που κατάφερε να τραβήξει το πέπλο μπροστά από τα μάτια του ερχόμενος αντιμέτωπος με την αλήθεια. Ένας και μοναδικός δρόμος άνοιξε μπροστά του, να θυσιαστεί για να σώσει τους υπόλοιπους. Βλέπεις, για μια ιδέα, ένα ιδανικό και μια αλήθεια η θυσία είναι.....αυτονόητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου