Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Σημαδεμένη Τράπουλα



Έκλεισε την πόρτα με ορμή πίσω της και βγήκε στον δρόμο, σχεδόν σαν να πετάει, αναπνέοντας τον αναζωογονητικό και κρύο αέρα. Κατευθύνθηκε στο σταθμό του τρένου αλλά στα μισά του δρόμου άλλαξε γνώμη, καλύτερα να περπατούσε. Άλλη μία κουραστική και βαρετή εβδομάδα εργασίας ήρθε στο τέλος της και όπως κάθε παρασκευή θα συναντιόταν με τα παιδιά στο γνωστό στέκι για τα καθέκαστα.

Της άρεσε να σκέφτεται τα πάντα με εικόνες και ήχους και να τα ζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό της λες και προσπαθούσε να τα χωνέψει. Παρομοίαζε την διαδικασία αυτή με μία τράπουλα που την έχεις ανακατέψει και τραβάς, διαδοχικά, το ένα χαρτί μετά το άλλο. Πολλές φορές δρούσε και στην ζωή της με τον ίδιο τρόπο όταν είχε ένα δίλημμα ή μία αμφιβολία. Τράβαγε από αυτήν την νοητή τράπουλα και ανάλογα με το φύλο έκανε και την αντίστοιχη επιλογή. Όλα ήταν ένα παραμύθι που το αποτέλεσμα του ήταν πάντα διαφορετικό μιας και εξαρτώταν από το χαρτί που θα τραβήξει.

Ένιωσε ένα τράβηγμα που την επανέφερε στην πραγματικότητα. Αγκαλιές, φωνές από παντού και φιλιά. Έφτασε κιόλας στο στέκι και η παρέα είχε αρχίσει ήδη να πίνει λέγοντας αστεία και πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Το κρασί άρχισε να της φτιάχνει την διάθεση και ότι χαρτί και να τράβαγε από την τράπουλα ήταν εύθυμο και καθησυχαστικό.  Χαλάρωσε και αφέθηκε στους ρυθμούς της Jazz μουσικής κλείνοντας τα μάτια και σιγοψιθυρίζοντας τα λόγια.  Όταν άνοιξε τα μάτια της, αυτός ήταν εκεί με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

"Καλησπέρα, με λένε Νίκο. Είδα πόσο ένιωθες την μουσική και σκέφτηκα ότι πρέπει οπωσδήποτε να σε γνωρίσω."

Υπό άλλες συνθήκες, θα τον είχε διώξει αλλά λίγο το κρασί, λίγο η χαλάρωση που ένιωθε αποφάσισε να μην το κάνει ακόμα. Εξάλλου τι είχε να χάσει;

"Χάρηκα Νίκο. Εγώ είμαι η Ρία. Έτσι κάνεις με όλες τις κοπέλες; Μεταξύ μας, πρέπει να αλλάξεις ατάκα."

Την κοιτάει στα μάτια και σοβαρεύοντας για μία στιγμή.

"Μόνο με τις ωραίες που έχουν καλό γούστο στην μουσική"

'Άρχισαν να μιλάνε για την μουσική και τα συναισθήματα που προκαλεί. Ξαφνικά ήταν σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος μαζί τους. Είχε τόσο καιρό να γνωρίσει κάποιον τόσο ενδιαφέρον και αυτό ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Εξάλλου όλα τα χαρτιά της τράπουλας που τράβηξε το είχαν προβλέψει. Η βραδιά θα ήταν καταπληκτική. Το ένα ποτήρι κρασί διαδέχθηκε το άλλο και η αρχική επιφύλαξη αντικαταστάθηκε με αποδοχή. Η παρέα της άρχισε να φεύγει όμως εκείνη ήθελε να καθίσει ακόμα μαζί του. Για να σιγουρευτεί τράβηξε άλλο ένα χαρτί - όλα ήταν περίφημα.

Περπατούσαν στον δρόμο, προσφέρθηκε να την συνοδεύσει ως το σπίτι της για ασφάλεια. Εκείνη δέχθηκε και άρχισαν να προχωρούν μέσα από γειτονιές και σοκάκια.  Ένιωσε ένα δυνατό σπρώξιμο και έπεσε στο έδαφος. Μετά μια κλωτσιά και ένα τράβηγμα στα μαλλιά της.  Προσπάθησε να φωνάξει βοήθεια, της έκλεισε το στόμα και άρχισε να την χτυπάει στο πρόσωπο. Ήταν σχεδόν λιπόθυμη όταν ένιωθε να της σκίζει τα ρούχα, προσπάθησε να φωνάξει αλλά δεν έβγαινε φωνή από μέσα της. Τράβηξε άλλο ένα χαρτί, ήταν και αυτό από τα "καλά".  Πρώτη φορά έπεσε τόσο έξω με την τράπουλα της. Άρχισε να την φιλάει στον λαιμό, προσπαθούσε να τον σπρώξει μακρυά αλλά ήταν πολύ πιο δυνατός. Κάθε αντίσταση ήταν μάταια.

Κάποιος εμφανίστηκε στο σοκάκι, ένιωσε ξαφνικά όλο το βάρος του να φεύγει από πάνω της και μετά βογγητά, χτυπήματα και φωνές. Προσπαθούσε να σηκώσει το κεφάλι της να δει αλλά η ζάλη και ο πόνος δεν την άφηναν. Ξαφνικά σιωπή, ένιωσε ένα χέρι να προσπαθεί να περάσει κάτω από την μέση της. Προσπάθησε να αντισταθεί, έπρεπε να αντισταθεί.

"Είστε καλά; Σας παρακαλώ, προσπαθώ να σας βοηθήσω."

Την σήκωσε και την έβαλε να στηριχτεί πάνω στον ώμο του, καθώς περπατούσαν είδε τον Νίκο κάτω να σφαδάζει με το κεφάλι ανοιχτό να κρατάει το χέρι του που ήταν σπασμένο. Όλα γυρνούσαν γύρω της και ήθελε να κάνει εμετό από τον συνδυασμό της αηδίας και του αλκοόλ.

"Που μένετε; Θυμάστε την διεύθυνση σας;"
"Όχι, εγώ να... ήταν όλα τόσο ωραία και ξαφνικά.... και τα χαρτιά, όλα τα χαρτιά έλεγαν πώς..."
"Ηρεμήστε, όλα είναι εντάξει τώρα."

Πήρε την τσάντα της, την άνοιξε και βρήκε την ταυτότητα της. Είδε την διεύθυνση και σιγά σιγά κατευθύνθηκαν προς τον κεντρικό δρόμο. Σταμάτησε ένα ταξί, πλήρωσε τον οδηγό και του έδωσε την διεύθυνση. Έβαλε μία κάρτα του στην τσάντα της και περίμενε να χαθούν από το οπτικό του πεδίο. Έφτασε στο σπίτι της, μπήκε στο μπάνιο και καθώς το νερό κυλούσε πάνω της ένιωθε όλο το σώμα της να πονά αλλά περισσότερο πονούσε η ψυχή της. Βγήκε και έπεσε στο κρεβάτι, βυθίστηκε σ' έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

 Το πρωί σκέφτηκε όλα αυτά που συνέβησαν χθες. Άνοιξε την τσάντα της, δεν έλειπε τίποτα από μέσα, και βρήκε την κάρτα του. Μια κόκκινη κάρτα με μόνο μία λέξη πάνω με χρυσά γράμματα ένα τηλέφωνο και δύο άσσους από μία τράπουλα. "Ταχυδακτυλουργώ".  Σχημάτισε τον αριθμό, έπρεπε να τον ευχαριστήσει.

- "Καλημέρα, είμαι η κοπέλα που χθες..."
- "Καλημέρα, ελπίζω να είστε καλά."
- "Αν δεν ήσασταν εσείς δεν ξέρω ούτε και εγώ πώς θα είχε τελειώσει αυτή η βραδιά για μένα."
- "Μα τι λέτε; Καθήκον μου. Οποιοσδήποτε θα το έκανε αυτό. Και εσείς όμως πρέπει να είστε πιο προσεκτική."
- "Έχετε δίκιο, συνήθως δεν κάνω τέτοιες παράτολμες ενέργειες. Όλα όμως έδειχναν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος. Πρέπει να έρθω να σας δω, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να σας ευχαριστήσω, σε ποιο μαγαζί εμφανίζεστε;"
- "Συνήθως δουλεύω στον δρόμο, σπάνια με καλούν σε πάρτι, αλλά θα με βρείτε σε ένα πάρκο κοντά στο μέρος που σας συνάντησα."
- "Κρίμα! Τώρα που το σκέφτομαι έχει ενδιαφέρον ότι είσθε ταχυδακτυλουργός γιατί και εγώ παίζω ένα παιχνίδι με τράπουλα που ποτέ δεν με είχε απογοητεύσει.... ποτέ... μέχρι χθες."

- "Πρέπει να προσέχετε τα παιχνίδια της τράπουλας και περισσότερο να προσέχετε αυτούς που θέλετε να τα παίξετε μαζί τους. Αν το παιχνίδι, σας απογοητεύσει μία φορά σας συνιστώ να το εγκαταλείψετε διότι έχει κάποιο ελάττωμα.  Καλημέρα σας και να προσέχετε."

Έκλεισε το τηλέφωνο, και σκέφτηκε αυτό που της είπε. Φυσικά, το παιχνίδι της έχει κάποιο ελάττωμα. Η τράπουλα της δεν είχε όλα τα χαρτιά, είχε επιλέξει τα χαρτιά που θα κρατήσει μέσα. Κράταγε μόνο ότι αυτή ήθελε να θυμάται και όσα δεν άντεχε τα άφηνε απέξω. Ένα παιχνίδι ενάντια στον εαυτό της με τράπουλα σημαδεμένη.





1 σχόλιο:

  1. Νομίζω αυτό το κείμενο ήταν πολύ σκληρό. Ξεκίνησε τόσο ήρεμα και ρομαντικά... Αυτή η μετάβαση είναι που με τρόμαξε. Μία κοπέλα που πιστεύει στα παραμύθια λοιπόν... Πόσο εύκολα παραμυθιάστηκε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή