Γύρισε στο διαμέρισμα ξημερώματα, μόνη, ανεβαίνοντας τις σκάλες γρήγορα άκουγε τις πόρτες των άλλων ενοίκων να ξεκλειδώνουν. Είναι η ώρα για δουλειά σκέφτηκε και με ανακούφιση θυμήθηκε πως έχει ακόμα δύο βδομάδες άδεια. Πάντα ένιωθε τύψεις, για έναν ανεξήγητο λόγο όταν έπεφτε να κοιμηθεί ενώ ο κόσμος ξύπναγε για δουλειά, λες και έκανε κάποιο έγκλημα. Αυτή η αίσθηση του ανεκπλήρωτου και η πίεση του χαμένου χρόνου της δημιουργούσαν ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι. Είδε την αντανάκλαση του προσώπου της στον καθρέπτη του μπάνιου, ήταν χλωμή αλλά είναι λογικό γιατί η νύχτα ήταν έντονη και κουραστική.
Η χθεσινή βραδιά γύριζε μέσα στο κεφάλι της συγκεχυμένη και δεν είχε την δύναμη να σκεφτεί όλα αυτά που διαδραματίστηκαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για άλλη μία φορά αυτοεπιβεβαιώθηκε και ένιωσε αρεστή. Πάντα την βοηθούσε αυτό όταν οι σκέψεις μαζεύονταν στο κεφάλι της και ήταν στα πρόθυρα της αυτοκριτικής. Πόσο μισούσε αυτήν την λέξη - αυτοκριτική - και πόσο την απέφευγε. Έβρισκε παρηγοριά στις εφήμερες χαρές και στις επιφανειακές ερμηνείες των πραγμάτων διότι πίστευε ότι στην ζωή πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα όπως μας έρχονται και ότι κανένα ουσιαστικό έλεγχο δεν έχουμε πάνω τους. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μπει στο δωμάτιο του παιδιού. Όλα φαίνονταν καλά, κοιμόταν στο κρεβάτι του και παραδίπλα η μάνα της που είχε έρθει για να το προσέχει. Ένιωσε λίγο ενοχικά έτσι όπως το είδε να κοιμάται και δεν μπόρεσε να του πει μια καληνύχτα αλλά έδιωξε με μία τις σκέψεις αυτές. Χρειάζεται χρόνο και για εκείνη, πρέπει να ισορροπήσει. Πάντοτε έβαζε τον εαυτό της πάνω από όλα και κοιτώντας την μάνα της θυμήθηκε αρκετές από τις φορές που πέρναγε πάντα το δικό της ασχέτως αν ήταν σωστό ή λάθος .Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Εκείνη ήθελε να παντρευτεί αυτόν τον άνθρωπο ενώ όλοι της έλεγαν πως δεν κάνει για εκείνη. Όσο της έλεγαν ότι δεν ταιριάζουν τόσο αυτή ήθελε να είναι μαζί του. Δεν άντεξε πολύ αυτή η σχέση, κανείς από τους δύο δεν είχε μάθει να μοιράζεται και δεν ήξερε τι σημαίνει συντροφικότητα. Μάταια οι γύρω τους προσπαθούσαν να τους μιλήσουν και να τους λογικεύουν. Όσο προσπαθούσαν να τους συμβουλεύσουν τόσο αυτοί απομακρύνονταν. Τι ειρωνικό, με τον ίδιο τρόπο που παντρεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο θα χωρίσουν. Πρώτα έσπασε αυτός. Άρχισε να γυρνάει αργά στο σπίτι, να μην έχει όρεξη για τίποτα και η ζωή τους ήταν γεμάτη τσακωμούς και διαφωνίες. Μετά ήρθε και ο εγωισμός της να επισπεύσει τα γεγονότα. "Χάθηκε η μαγεία", "Δεν είμαι πια ερωτευμένη" έλεγε στον εαυτό της. Το μόνο που της έχει μείνει από αυτόν τον γάμο είναι το παιδί που έκανε μαζί του. Ένα παιδί που ξαφνικά εκεί που είχε δύο γονείς βρέθηκε να μοιράζεται ανάμεσα στην Γιαγιά καθημερινά και τον πατέρα τα σαββατοκύριακα. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Η δουλειά της περισσότερο δουλεία ήταν παρά ευχαρίστηση. Μετά από τον αρχικό ενθουσιασμό όλα ξέφτισαν. Δούλευε σε μία μεγάλη εταιρεία ως ιδιαιτέρα του διευθυντή. Ότι δεν έκανε ποτέ για τον άντρα της, για το παιδί της και για τον εαυτό της το έκανε για τον διευθυντή. Του έκλεινε τα ραντεβού, φρόντιζε να ήταν πάντα ευπαρουσίαστος, δεχόταν τα τηλεφωνήματα του, του υπενθύμιζε όλες τις γιορτές και τις σημαδιακές ημερομηνίες της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής καθώς και όλες τις άλλες ανιαρές εργασίες μιας γραμματέως .Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που βγήκε το διαζύγιο, και βρέθηκαν αρκετοί άντρες να της επιβεβαιώσουν ότι περνάει η μπογιά της ακόμα. Οι περισσότεροι δεν ασχολήθηκαν σοβαρά μαζί της και όσοι πήγαν να το κάνουν αυτή τους διέλυσε κάθε ελπίδα. Ακόμα και στο πρώην της που τόσες φορές επιχείρησε να την πλησιάσει για να λύσουν όλες τις διαφορές τους και να ξαναπροσπαθήσουν δεν έδωσε καμία ευκαιρία. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Μόνο όταν έπεφτε να κοιμηθεί την πείραζε που δεν είχε μια αγκαλιά και έναν άνθρωπο να μοιραστεί την ζωή της. Μόνο τότε ήταν αδύνατο να πετάξει τις σκέψεις αυτές από το μυαλό της. Πολλές φορές ήθελε να βγάλει μία κραυγή, για να ξορκίσει όλα αυτά που της έχουν συμβεί. Συνήθως σκεφτόταν να πάρει τηλέφωνο τον πρώην άνδρα της αλλά φρόντιζε να υπενθυμίζει στον εαυτό της όλα τα αρνητικά ώστε να μην το κάνει. Άλλες πάλι φορές άγγιζε το σώμα της και ένιωθε ότι είναι χτυπημένο παντού και την έκανε να αναρωτιέται αν τελικά η αλήθεια πονάει όπως λένε. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Ενώ την έπαιρνε ο ύπνος άρχισε να βλέπει ένα περίεργο όνειρο. Ήταν πρωί, οι άνθρωποι έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους, αυτή ήταν ακίνητη και χλωμή ντυμένη με φανταχτερά ρούχα και ένα μεγάλο καπέλο. Δεν έβλεπε την αντανάκλαση της σε καθρέπτη αλλά πάνω σε μία βιτρίνα. Οι άνθρωποι δεν περπατούσαν δίπλα της αλλά από την άλλη μεριά της βιτρίνας. Περίεργο σκέφτηκε, τόσοι άνθρωποι μέσα σε μία βιτρίνα; Προσπάθησε να κινηθεί αλλά ήταν αδύνατο. Συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν μέσα στην βιτρίνα και ήταν μία κούκλα ακίνητη και άψυχη που έβλεπε τους περαστικούς να περνούν βιαστικά. Οι περισσότεροι ούτε καν γύριζαν να την κοιτάξουν. Λίγο πριν κοιμηθεί βαθιά ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της όταν αναλογίστηκε πόσο εύκολα, τελικά, ισορροπεί μία χλωμή κούκλα σε μια βιτρίνα....αρκεί να χάσει την ψυχή της.
Η χθεσινή βραδιά γύριζε μέσα στο κεφάλι της συγκεχυμένη και δεν είχε την δύναμη να σκεφτεί όλα αυτά που διαδραματίστηκαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για άλλη μία φορά αυτοεπιβεβαιώθηκε και ένιωσε αρεστή. Πάντα την βοηθούσε αυτό όταν οι σκέψεις μαζεύονταν στο κεφάλι της και ήταν στα πρόθυρα της αυτοκριτικής. Πόσο μισούσε αυτήν την λέξη - αυτοκριτική - και πόσο την απέφευγε. Έβρισκε παρηγοριά στις εφήμερες χαρές και στις επιφανειακές ερμηνείες των πραγμάτων διότι πίστευε ότι στην ζωή πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα όπως μας έρχονται και ότι κανένα ουσιαστικό έλεγχο δεν έχουμε πάνω τους. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μπει στο δωμάτιο του παιδιού. Όλα φαίνονταν καλά, κοιμόταν στο κρεβάτι του και παραδίπλα η μάνα της που είχε έρθει για να το προσέχει. Ένιωσε λίγο ενοχικά έτσι όπως το είδε να κοιμάται και δεν μπόρεσε να του πει μια καληνύχτα αλλά έδιωξε με μία τις σκέψεις αυτές. Χρειάζεται χρόνο και για εκείνη, πρέπει να ισορροπήσει. Πάντοτε έβαζε τον εαυτό της πάνω από όλα και κοιτώντας την μάνα της θυμήθηκε αρκετές από τις φορές που πέρναγε πάντα το δικό της ασχέτως αν ήταν σωστό ή λάθος .Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Εκείνη ήθελε να παντρευτεί αυτόν τον άνθρωπο ενώ όλοι της έλεγαν πως δεν κάνει για εκείνη. Όσο της έλεγαν ότι δεν ταιριάζουν τόσο αυτή ήθελε να είναι μαζί του. Δεν άντεξε πολύ αυτή η σχέση, κανείς από τους δύο δεν είχε μάθει να μοιράζεται και δεν ήξερε τι σημαίνει συντροφικότητα. Μάταια οι γύρω τους προσπαθούσαν να τους μιλήσουν και να τους λογικεύουν. Όσο προσπαθούσαν να τους συμβουλεύσουν τόσο αυτοί απομακρύνονταν. Τι ειρωνικό, με τον ίδιο τρόπο που παντρεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο θα χωρίσουν. Πρώτα έσπασε αυτός. Άρχισε να γυρνάει αργά στο σπίτι, να μην έχει όρεξη για τίποτα και η ζωή τους ήταν γεμάτη τσακωμούς και διαφωνίες. Μετά ήρθε και ο εγωισμός της να επισπεύσει τα γεγονότα. "Χάθηκε η μαγεία", "Δεν είμαι πια ερωτευμένη" έλεγε στον εαυτό της. Το μόνο που της έχει μείνει από αυτόν τον γάμο είναι το παιδί που έκανε μαζί του. Ένα παιδί που ξαφνικά εκεί που είχε δύο γονείς βρέθηκε να μοιράζεται ανάμεσα στην Γιαγιά καθημερινά και τον πατέρα τα σαββατοκύριακα. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Η δουλειά της περισσότερο δουλεία ήταν παρά ευχαρίστηση. Μετά από τον αρχικό ενθουσιασμό όλα ξέφτισαν. Δούλευε σε μία μεγάλη εταιρεία ως ιδιαιτέρα του διευθυντή. Ότι δεν έκανε ποτέ για τον άντρα της, για το παιδί της και για τον εαυτό της το έκανε για τον διευθυντή. Του έκλεινε τα ραντεβού, φρόντιζε να ήταν πάντα ευπαρουσίαστος, δεχόταν τα τηλεφωνήματα του, του υπενθύμιζε όλες τις γιορτές και τις σημαδιακές ημερομηνίες της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής καθώς και όλες τις άλλες ανιαρές εργασίες μιας γραμματέως .Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που βγήκε το διαζύγιο, και βρέθηκαν αρκετοί άντρες να της επιβεβαιώσουν ότι περνάει η μπογιά της ακόμα. Οι περισσότεροι δεν ασχολήθηκαν σοβαρά μαζί της και όσοι πήγαν να το κάνουν αυτή τους διέλυσε κάθε ελπίδα. Ακόμα και στο πρώην της που τόσες φορές επιχείρησε να την πλησιάσει για να λύσουν όλες τις διαφορές τους και να ξαναπροσπαθήσουν δεν έδωσε καμία ευκαιρία. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Μόνο όταν έπεφτε να κοιμηθεί την πείραζε που δεν είχε μια αγκαλιά και έναν άνθρωπο να μοιραστεί την ζωή της. Μόνο τότε ήταν αδύνατο να πετάξει τις σκέψεις αυτές από το μυαλό της. Πολλές φορές ήθελε να βγάλει μία κραυγή, για να ξορκίσει όλα αυτά που της έχουν συμβεί. Συνήθως σκεφτόταν να πάρει τηλέφωνο τον πρώην άνδρα της αλλά φρόντιζε να υπενθυμίζει στον εαυτό της όλα τα αρνητικά ώστε να μην το κάνει. Άλλες πάλι φορές άγγιζε το σώμα της και ένιωθε ότι είναι χτυπημένο παντού και την έκανε να αναρωτιέται αν τελικά η αλήθεια πονάει όπως λένε. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Έπρεπε να ισορροπήσει.
Ενώ την έπαιρνε ο ύπνος άρχισε να βλέπει ένα περίεργο όνειρο. Ήταν πρωί, οι άνθρωποι έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους, αυτή ήταν ακίνητη και χλωμή ντυμένη με φανταχτερά ρούχα και ένα μεγάλο καπέλο. Δεν έβλεπε την αντανάκλαση της σε καθρέπτη αλλά πάνω σε μία βιτρίνα. Οι άνθρωποι δεν περπατούσαν δίπλα της αλλά από την άλλη μεριά της βιτρίνας. Περίεργο σκέφτηκε, τόσοι άνθρωποι μέσα σε μία βιτρίνα; Προσπάθησε να κινηθεί αλλά ήταν αδύνατο. Συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν μέσα στην βιτρίνα και ήταν μία κούκλα ακίνητη και άψυχη που έβλεπε τους περαστικούς να περνούν βιαστικά. Οι περισσότεροι ούτε καν γύριζαν να την κοιτάξουν. Λίγο πριν κοιμηθεί βαθιά ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της όταν αναλογίστηκε πόσο εύκολα, τελικά, ισορροπεί μία χλωμή κούκλα σε μια βιτρίνα....αρκεί να χάσει την ψυχή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου