Ο δύτης του μπλε φεγγαριού

Η σκέψη ότι τυπικά το καλοκαίρι και οι διακοπές τελείωσαν δεν ήταν διόλου ευχάριστες, παρηγορήθηκε στο γεγονός ότι είχε ακόμα μία μέρα και έπρεπε να κάνει ο,τι καλύτερο για να περάσει καλά. Εξάλλου δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα είχε blue moon. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα γίνονται για έναν λόγο που δεν μπορούμε πάντα να εξηγήσουμε, έλεγε στον εαυτό του, σαν κάπως να μετρίαζε την πίκρα του για την ζωή με αυτές τις σκέψεις σαν να ξόρκιζε μια σκιά που του πλάκωνε το στήθος χωρίς ακριβώς να μπορεί να την προσδιορίσει.

Πολλά είχαν αλλάξει τον τελευταίο καιρό στην ζωή του και συχνά ένιωθε ανακούφιση αλλά και ενοχή  όταν νοσταλγούσε το παρελθόν. Μετά από την τελευταία μακροχρόνια σχέση του, που τελείωσε απότομα και με μεγάλο κρότο, ένιωθε παράξενα όταν φλέρταρε με γυναίκες, ίσως γιατί όπως πίστευε είχε ξεχάσει πώς γίνεται ή πιθανόν γιατί πάσχιζε να πείσει τον εαυτό του ότι ο ρομαντισμός δεν πέθανε γέρος, άρρωστος και μόνος χωρίς παρόντες στην ταφή του εκτός από ολίγους ποιητές και βασανισμένες ψυχές μοιρολογίστρες. 

Στο μυαλό του πάντα στροβιλίζονταν σκέψεις για την αφετηρία, την διαδρομή και το τέλος του ανθρώπου, σκέψεις που συχνά πυκνά τον σκοτείνιαζαν. Ποτέ όμως ο,τι και αν σκέφτηκε δεν πέρασε τα όρια της κοσμιότητας ούτε καταδίκασε, σαν άλλους, την ανθρωπότητα σε πύρινη κόλαση και αφανισμό. Αντιθέτως, σαν στοργικός πατέρας προσπάθησε να αγκαλιάσει και να συγχωρέσει τους αδύναμους που λυγώντας δεν άντεξαν τον χρόνο και την πίεση, αυτούς που ασχημόνησαν πάνω στις ψυχές των άλλων και όταν το μακάβριο έργο τους τελείωσε απομακρύνθηκαν, σαν χορτασμένα λιοντάρια, αφήνοντας το γεύμα τους να το αποτελειώσουν τα όρνια που δεν πήραν μεν καθόλου μέρος στο κυνήγι αλλά δε το ίδιο συνένοχα και ξεδιάντροπα γευμάτισαν με την σειρά τους. 

Ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και εκεί δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Ήταν από αυτούς που έχουν να πουν πολλά, όσα τα βιβλία όλα έχουν γραμμένα, αλλά ένας κόμπος πάντα του έκλεινε τον λαιμό και δεν τον άφηνε να μιλήσει. Είχε αποτύχει να πιει μια σταγόνα από την πηγή που ξεδίψασαν οι μεγάλοι συγγραφείς, οι πνευματικοί αυτοί άνθρωποι που εις μάτην προσπαθούσαν να ξυπνήσουν τον κόσμο από τον λήθαργο του και καταπιάνονταν με όλες αυτές τις δύσκολες και επίπονες έννοιες της νόησης. Τι να το κάνεις αν ταξιδεύοντας  σε ατραπούς δύσκολους και κουραστικούς, βρεις την πηγή να ξεδιψάσεις αλλά λησμόνησες να φέρεις ένα δοχείο, να γεμίσεις με το νερό αυτό της λύτρωσης για το ταξίδι της επιστροφής σου; Όταν γυρίσεις στην αφετηρία σου θα είσαι όχι μόνο διψασμένος, πάλι, αλλά και δεν θα μπορέσεις να προσφέρεις ούτε μία σταγόνα σε αυτούς που συνάντησες στον δρόμο ούτε σε αυτούς που έκανες το ταξίδι για χάρη τους.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει και παραδόθηκε στις σκέψεις της μοναξιάς του. Κάθισε στο παγκάκι που έβλεπε στην θάλασσα και περίμενε την ανατολή του φεγγαριού. Σαν έμπειρος δύτης της μοναξιάς προετοίμασε τον εαυτό του για άλλη μία- άκρως επικίνδυνη- βουτιά στην σελήνη που μεγαλόπρεπα σε λίγο θα έριχνε το φως της πάνω σε όλα τα πλάσματα του κόσμου. Κοίταξε γύρω του και δεν υπήρχε κανείς, μα στάσου, ίσως είναι και της φαντασίας του αλλά μια σιλουέτα αχνοφαίνονταν στο κάθισμα δίπλα του. Μια σιλουέτα απρόσκλητη και σιωπηλή που ίσως είναι εκεί αρκετή ώρα ώστε ακόμα και να άκουσε τις σκέψεις του. 

Το φεγγάρι έχει πια ανατείλει για τα καλά και φωτίζει την σιλουέτα με ένα περίεργο - σχεδόν ερωτικό - χρώμα. Ένα λουλούδι στα μαλλιά και η στάση του σώματος πρόδιδαν ότι είναι γυναίκα. 

- Ποια είσαι;

- Μια ύπαρξη που ήρθε να απολαύσει την Σελήνη όπως και εσύ. 

- Μου δίνεις την εντύπωση ότι σε ξέρω....

- Έχουμε συναντηθεί αλλά είναι δύσκολο να με θυμάσαι μιας και όταν συναντάς κάποιον στα όνειρα δεν μπορείς να θυμηθείς το πρόσωπο του. 

- Αν σε συνάντησα στα όνειρα πώς είναι δυνατόν να υπάρχεις και να είσαι εδώ μαζί μου;

- Αυτή είναι η μαγεία της Σελήνης, αυτή μου επιτρέπει να είμαι εδώ.

Δεν χρειαζόταν να ακούσει τίποτα άλλο, όταν γύρισε να τον κοιτάξει και είδε το φως του φεγγαριού που φώτιζε τα μάτια της, τα θυμήθηκε όλα. Θυμήθηκε όλα αυτά τα όνειρα, όλες τις φορές που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει μετά από τους εφιάλτες του και την αγκαλιά της που τον έβαζε μέσα για να τον παρηγορήσει. 

Το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να ψελλίσει και να κλείσει τα μάτια του. 

- Ευχαριστώ που ήσουν πάντα εκεί για εμένα.

Δεν είπε τίποτα άλλο,  μόνο χαμογέλασε και έγειρε στον ώμο του δίνοντας του ένα γλυκό φιλί στον λαιμό. 

Όταν άνοιξε τα μάτια το φεγγάρι δέσποζε στο μέσο του ουρανού και η σιλουέτα είχε εξαφανιστεί. Σκέφτηκε ότι μόλις βίωσε το πιο ζωντανό όνειρο στην ζωή του. Προσπάθησε να καθίσει πιο άνετα στο παγκάκι και ένιωσε ένα μικρό τσίμπημα στο χέρι του.  Ήταν το λουλούδι που είχε στα μαλλιά της. 

Έφερε το λουλούδι κοντά στο πρόσωπο του, πήρε μια βαθιά εισπνοή. Γέμισε με την μεθυστική μυρωδιά του και ένιωσε την υγρασία του στον λαιμό του. Ξαφνικά ένιωσε διαφορετικά, ο κόμπος στον λαιμό του λύθηκε. Γιατί να κάνεις ένα ολόκληρο ταξίδι για να βρεις την πηγή, όταν μία και μόνο σταγόνα από ένα λουλούδι που βούτηξε μέσα σε μια ρομαντική θάλασσα, μια νύχτα με μπλε φεγγάρι, είναι αρκετή. Σκέφτηκε και χαμογέλασε. Ήταν επιτέλους ελεύθερος.