Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ανάσα ελευθερίας


Έκλεισε το τηλέφωνο με δύναμη λέγοντας κάποια "γαλλικά". Ένιωθε το σφυγμό να χτυπάει στους κροτάφους του δυνατά, χωρίς έλεος, όπως ένας μανιώδης αναγνώστης γυρνάει σελίδα μετά από σελίδα ένα μυθιστόρημα που του αρέσει. Το δικό του μυθιστόρημα σίγουρα δεν ήταν από αυτά που έχουν καλό τέλος αλλά η ιδέα ότι αλλάζει σελίδα του μετρίαζε την κακή διάθεση. Στο μυαλό του έβαζε και τα τελευταία στοιχεία σε τάξη. Σημασία έχουν όλες οι προεκτάσεις και οι εξηγήσεις, όλα αυτά τα αίτια και τα αιτιατά που αν τα βάλει κάποιος κάτω, σαν παζλ, απομυθοποιούν ανθρώπους, κηλιδώνουν προσωπικότητες και διαλύουν αγάπες και έρωτες εν ριπή οφθαλμού.

Θα ήθελε να ήταν λίγο περισσότερο σαδιστής, να μπορούσε να αντλεί αυτήν την, σχεδόν ηδονική, ευχαρίστηση με το να τυραννάει συνειδητά όλους αυτούς που επιλέγουν την ταπείνωση, την κοροϊδία και το ψέμα αλλά είχε μια άλλη άποψη για την εκδίκηση. Δεν χρειαζόταν πραγματικά να κάνει τίποτα, οι άλλοι τα έκαναν όλα μόνοι τους και με τις ίδιες τις πράξεις τους οδηγούνταν σε μονοπάτια που η λέξη εκδίκηση ήταν αδόκιμη και η λέξη μαρτύριο φαινόταν λίγη.  Στο μυαλό του αντηχούσαν οι λέξεις που του είπε πριν από λίγο στο τηλέφωνο αυτή η κάποτε τόσο οικεία και αγαπημένη γυναικεία φωνή και που τώρα για αυτόν ήταν ξένη, άγνωστη και αδιάφορη. Λέξεις που και εκείνος σκεφτόταν αρκετό καιρό. Έκλεισε τα μάτια και μπήκε σε έναν φωναχτό μονόλογο.

Αυτό είναι το τίμημα όταν έχεις επαφές με ανθρώπους που είναι εγωκεντρικοί και ανίκανοι να φιλοσοφήσουν την ζωή τους έστω και λίγο. Μπορεί να είναι καλοί, - με τον πρόχειρο ορισμό ότι δεν κάνουν συνήθως κακό στους άλλους - στοργικοί, υπομονετικοί με τα δικά τους μέτρα και σταθμά αλλά ο κοινός παρανομαστής είναι ότι τα κάνουν όλα αυτά για τον εαυτό τους. Σαν τον τεμπέλη γεωργό που καλλιεργεί την γη ίσα ίσα να βγάλει αυτά που χρειάζεται για να μην πεθάνει της πείνας και μετά ραχατεύει μέχρι τον επόμενο χρόνο παίζοντας τάβλι στο καφενείο. Αν τον ζορίσεις και λίγο, θα σου πει ότι κάνει και καλό γιατί δεν κουράζει την γη, να έχει δυνάμεις για του...χρόνου. Δικαιολογίες. Τι ωραία λέξη. Παίρνει και πολλά επίθετα: φθηνές, κακές, χαζές, ψεύτικες κ.λ.π. 

Του ήταν μεγάλο βάρος ότι εδώ και πολύ καιρό πια δεν την θαύμαζε. Τον πονούσε γιατί αποδείχθηκε πως κανένα ιδανικό από αυτά που διαλαλούσε, διέθετε. Πως τα λόγια ήταν κούφια και τις αγάπες τις παίρνει ο άνεμος. Τον τελευταίο καιρό η διαφορά στην συμπεριφορά της ήταν εμφανής αλλά εκείνος δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει. Σαν κάθε νάρκισσος που "σέβεται" τον εαυτό του έτσι και εκείνη είχε συναντήσει έναν καινούργιο "θαυμαστή" που φρόντιζε συχνά πυκνά να της τονώνει το εγώ της και να την φλερτάρει. Στην αρχή ήταν διστακτική μετά ο εγωισμός ανέλαβε και φρόντισε να βρει για τον εαυτό της όλες αυτές τις δικαιολογίες που χρειάζονταν για τα λόγια και τις μετέπειτα πράξεις της. Οποιοσδήποτε άλλος θα σκεφτόταν ότι αυτή ήταν μια εξαίσια ευκαιρία να απαλλαγεί από αυτήν την κατάσταση όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχθεί, είχε αισθήματα για αυτήν την γυναίκα. Ίσως όχι για αυτό που ήταν εκείνη την στιγμή μιας και όλοι μπορεί να έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, σίγουρα όχι και για αυτό που θα μεταμορφωνόταν σε λίγο. Είχε αισθήματα για αυτό που θα μπορούσε να είναι αν το είχε επιλέξει. Για όλες τις ωραίες στιγμές και τις φορές που έλαμπε κάνοντας σχέδια για το ένα και για το άλλο.  Όλα αυτά περιμένει ο πιο ύπουλος και επικίνδυνος εχθρός μας, ο εαυτός μας, να μας πάρει μακρυά. 

Οι μέρες και οι νύχτες, ζεστές, περνούσαν αργά. Ο Ιούλης ήταν στα φόρτε του και έπρεπε να ετοιμαστεί για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Η δουλειά ήταν πάντα το καλύτερο φάρμακο για να μην σκέφτεται συνέχεια. Τουλάχιστον για να μην σκέφτεται εκείνην. Κάθε μέρα που πέρναγε ένιωθε και πιο άβολα μιας και δεν είχαν επικοινωνήσει για πάνω από είκοσι μέρες. Το πήρε απόφαση ότι θα την έπαιρνε εκείνος για να μάθει πως είναι. Ακούστηκε η φωνή της έκπληκτη από την άλλη μεριά. Ενστικτωδώς όλες αυτές οι αόρατες πληροφορίες της φωνής, η χροιά, το βάθος, το τρέμουλο, η ενοχή πλημμύρισαν το κεφάλι του. Ήξερε πως όλα είναι χαμένα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεν θα κάνει αυτό που πρέπει. Της μίλησε, την ρώτησε αν είναι καλά. Περίμενε να του πει την αλήθεια, αφού δεν μπόρεσε στην αρχή ας του την έλεγε τουλάχιστον τώρα, ο κάθε άνθρωπος δικαιούται την αλήθεια άλλωστε, αλλά εις μάτην. Εκνευρίστηκε και έκλεισε το τηλέφωνο. Βυθίστηκε σε μια θλίψη που είχε να νοιώσει πολλά χρόνια. Αυτή η γνώριμη πικρή γεύση που σου αφήνει στο στόμα η απογοήτευση των ανθρώπων. Όλα γκρεμίστηκαν, ακόμα και η τελευταία καλή εικόνα. 

Έφυγε για το ταξίδι και αναμείχθηκε με καινούργιους ανθρώπους. Εκεί γνώρισε ένα άλλο πλάσμα που είχε μια παρόμοια θλίψη στα μάτια του και επίσης δεν μπορούσε να κοιμηθεί τις νύχτες. Άκουσε με προσοχή την ιστορία του, τα συναισθήματα του, τις σκέψεις του. Κάθε βράδυ μετά την δουλειά βρισκόντουσαν και συζητούσαν ώρες ατελείωτες σαν να ήταν φίλοι από τα παλιά. Ποτέ εκείνος δεν είπε τίποτα για τον εαυτό του μόνο άκουγε προσεκτικά, άκουγε και για πρώτη φορά δεν συμφωνούσε ή διαφωνούσε. Ήρθε η μέρα να της επιστροφής και το πλάσμα αυτό είχε για πρώτη φορά ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. Του είπε ένα πράγμα καθώς έφευγε, "Οι πράξεις μας είναι αυτές που μας καθορίζουν, ανεξάρτητα με το ποιοι ή τι είναι οι άλλοι, το ξέρεις αλλά πιστεύω ότι πρέπει να στο υπενθυμίσω." Τον φίλησε στο μέτωπο και έφυγε. 

Γύρισε πίσω, σκεφτικός έχοντας μία ακατανίκητη διάθεση να πιει. Το ουίσκι ήταν πάνω στο τραπέζι, το ποτήρι γεμάτο πάγο και φυσικά η κατάλληλη μουσική. Το δωμάτιο γεμάτο καπνό και το αλκοόλ κυλάει στις φλέβες του. Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει τον αριθμό της, η φωνή από την άλλη άκρη είναι νυσταγμένη και τρομαγμένη. 

- "Είσαι καλά; Τι έπαθες τέτοια ώρα;"
- "Ξύπνα, πρέπει να μιλήσουμε."

Λέει όλη την αλήθεια, αυτά που ξέρει για αυτήν και δεν του έχει πει, αυτά που δεν της έλεγε πριν και όσο μιλάει το ποτήρι γεμίζει και το μπουκάλι αδειάζει. Παραδέχεται τα λάθη του, τις ελλείψεις του.  Ένα πένθος μέσα του που πρέπει να το τιμήσει. Και η μία παραδοχή ακολουθεί την άλλη, η μία αλήθεια συμπληρώνει την άλλη. Όλα αυτά που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ψάξει μόνη της είναι τώρα μπροστά της. Συνταράσσετε, είναι απροσδόκητο κάτι τέτοιο, χαλάει τα σχέδια και το παραμύθι που έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της. Έχει ξημερώσει, κλείνουν και πάνε για δουλειά με την υπόσχεση να συζητήσουν ξανά αύριο.

Το αύριο δεν έρχεται ποτέ και οι μέρες περνούν. Τον παίρνει τηλέφωνο μετά από δύο βδομάδες. Δεν έχει καμία όρεξη να της μιλήσει και η συζήτηση σύντομα καταλήγει σε καυγά. Ένας επίλογος χαράχθηκε μέσα στο μυαλό του. Δυο στοίχοι από το μονόγραμμα του Ελύτη σαν να εμφανίστηκαν με τρόπο μαγικό μπροστά του. Κρίμα που ποτέ δεν της άρεσε η ποίηση, σκέφτηκε. 

"Επειδή το αδοκίμαστο και το απ” αλλού φερμένο
δεν τ” αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;"

Του είπε κάπως άτοπα μα αληθινά λες και αυτό θα έσωζε την τελευταία εντύπωση:
- "Έμαθα πολλά από σένα, σε ευχαριστώ."
- "Μην με καλέσεις ξανά, για εμένα πέθανες."
Έκλεισε ήρεμα το ακουστικό.  Ένιωσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά όπως τότε που ήταν τόσο αληθινή και ειλικρινής. 

Εγώ σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι η μεγαλύτερη θυσία της αγάπης είναι να χάσουμε τον άλλον, για το καλό του, όσο και αν αυτό μας πληγώνει.  Σκέφτηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μία ανάσα ελευθερίας. 

1 σχόλιο:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=Bp-btEBkPBk
    Ανάθεμα... Τα συναισθήματα, τις σκέψεις, την ψευτιά τους ανθρώπους τις λυκοφιλίες τους κυνέρωτες που λέει και ο Παπαδιαμάντης... Ανάθεμα τις καταστροφές που χαράζουμε στην ψυχή μας απλά για να λέμε ότι ζούμε. Ανάθεμα και το σκοτάδι. Τις αμυχές. Τα τηλεφωνήματα. Τις δήθεν έγνοιες. Κανένας δε νοιάζεται. Απλά...είμαστε όλοι σαδιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή